خود الانمان را برای رسیدن به خود آینده‌مان قربانی کنیم و بی‌ادب هم نباشیم
نابرده رنج، گنج میسر نمی‌شود
مزد آن گرفت جان برادر که کار کرد
– سعدی
یک روزی همه ما حاضر می‌شیم تا رنج و سختی را به جان بخریم. حالا ممکن این روز در جوانی باشه یا میانسالی و شاید پیری. تنها کاری که ما باید کنیم این است که مطمئن بشویم این روز پس از مرگ ما نیست. یعنی در دوران زندگی ما اتفاق بیافتد.
وظیفه من، تو و همه ما این که تلاش کنیم این روز هرچه زودتر اتفاق بیافتد. اگر به دنبال این هستی که بشینی و از آسمان فرجی حاصل بشود باید بگویم زهی خیال باطل. فکرش را هم نکن، مخصوصا حالا که قرن ۲۱ میلادی هستیم. یا بهتر بگویم دست کم ۱۰ هزارسالی از بشریت گذشته است. این تفکرات شاید در زمان طلایی اساطیر جواب می‌داد اما حالا همه شدند توهمات. تو نه فرشته‌ای را پیدا می‌کنی که بیاد دنبالت نه پری یا شاهزاده‌ای که بیاد برای خوشبخت کردنت. در حقیقت بیشتر از دو هزار هزار سال می‌شود که دیگر نه فرشته‌ای مفتی برای کسی کار کرده نه خدا برای تنبل‌ها چیزی فرستاده.
«از تو حرکت از من برکت»، از تو مفت خوری از من نعمت بری. پس بیا قبل از اینکه این روز سختی انقدر دیر بشود که حالش را نداشته باشیم، بسازیم. همین حالا مسئولیت زندگی خودمان را بر عهده بگیریم. و وقتی می‌گویم مسئولیت زندگی خودمان منظورم فقط مسایل مادی نیست یعنی در حقیقت من خیلی هم مادی نیستم. مادیات برای بهتر کردن وضعیت و کیفیت معنویات خوب است. حالا این معنویات برای کسی عبادت و پرستشگاه می‌تواند باشد، برای دیگری طبیعت گردی، دیگری نوشتن، برای آن یکی مهمانی و پارتی و کسی دیگر ورزش و هزاران مثال دیگر. مطمئن باش راه تو هرچه باشد اگر نتوانی با نداشتن لذت ببری و در مسیرت باشی با هزاران هزار ثروت و مادیات هم نمی‌توانی. پس زور بزن خودت باشی. خودت بودن نقد و آمادست اما پلودار شدن و مادیات نسیه. معلوم نیست من فردا زنده باشم پس امروز لذت می‌برم، شاید فردا نباشم.
دقت می‌کنی همین یک روز یک روز است که یک هفته، یک ماه، یک سال و یک عمر را می‌سازد. وقتی هر روزت را برای رسالتت برای مسیر و اهدافت آماده می‌کنی، یعنی تو خودت را قربانی می‌کنی برای خودت. تو اکنون خودت را قربانی می‌کنی برای فردای خودت. تو وقتی می‌توانی آنچه می‌خواهی بشوی که بتوانی کسی که امروز هستی را قربانی کنی. بعد از آنکه خودت را امروز قربانی کردی، فردا تویی نو زاده خواهد شد. الانت را مثل دوران تولدت و جنینی در نظر بگیر. تو رشد می‌کنی و نمی‌فهمی، حتی خیلی بدتر اعصابت بهم خواهد ریخت. اما در نهایت آنچه آرزویش را داشتی متولد خواهی شد. و آن هنگام است که مانند نوزاد تازه متولد شده اشک می‌ریزی و گریه می‌کنی. اما اینبار نه از شگفتی دنیا که از شگفتی خودت و باورهایت. اگر این فداکاری را نکنی یا قبل از مسیر رهایش کنی مانند یک جنین مرده خواهی افتاد.
می‌دانم که سخت است اما باور کنیم که از اسپرم تبدیل به یک آدم شدن سختتر نیست. با هردوی ما هستم نه فقط تو بلکه روی حرفم بیشتر با خودم است. نمی‌دانم چرا اینطور رفتار می‌کنیم و فکر می‌کنیم که چقدر دممان گرم هم هست. کسی که سختی مسیرش را قبول نکند مسیری هم طی نخواهد کرد بلکه در همان جا خواهد ماند. ما نه تنها بی فکر و بی مسئولیت شدیم بلکه حس می‌کنم گستاخ و بی‌ادب هم شده‌ایم. خیلی راحت به نعمت‌هایمان لعنت می‌کنم و تازه طلبکارم هستیم. یکسری توهمات هم داریم و فکر می‌کنیم که اگر سختی نکشیم راهمون بهتر است. یک عده دیگرمان هم که برعکسیم، فکر می‌کنیم هرچه راحت به دست آمد ارزش ندارد. افتاده‌ایم در راه بی‌ادبی و گستاخی ذهن و جسم و جان. یا مفت خور شده‌ایم یا کافر. اصلا مغزهایمان را نابود کرده‌ایم. نعمت می‌آید بهانه می‌گیریم، سختی به جان نمی‌خریم منتظر معجزه هم هستیم. وقتی می‌گویم سختی راه را به جان بخریم فکر می‌کنیم باید مرتاض هندی باشیم. وقتی می‌گویم باید قدر نعمت‌ها را بدانیم فکر می‌کنیم نعمت چیزی که به سختی به دست آمده. در حالی که معجزه‌ای که انتظار داشتیم همین است. نعمتی که داریم یا خیلی آسان بر ما نازل شده است. سختی راه با سختی کسب گره خورده اما با میزان معجزه و نعمت نه.
نه تنبل شاه عباس باشیم نه بهانه گیر بنی اسراییلی. در هرصورت بی ادبی و گستاخی است. به قول مولوی که گفت:
از خدا جوییم توفیق ادب
بی ادب، محروم گشت از لطف رب
بی‌ادب، تنها نه خود را داشت بد
بل که آتش در همه آفاق زد
درمیان قوم موسی، چند کس
بی‌ادب،گفتند:«کو سیر و عدس؟»
منقطع شد خوان و نان، از آسمان
ماند رنجِ زرع و بیل و داس‌مان
نه از این‌ور بیافتیم نه از آن‌ور. نه تنبل و بیعار و مفت خور باشیم نه مرتاض نفهم. سختی مسیر و رسالتمان را قبول کنیم و تلاش. قدر نعمت و رحمت هم بدانیم نه اینکه از فرصت‌ها استفاده نکنیم و بگوییم اه این کار ما نیست. نه به یک عده که فرصت طلب و دون مایه شده‌اند نه به عده‌ای که فرصت سوز قد و بی‌مغز.
مسیر درست را برویم و از فرصت‌ها و نعمت‌هایی که آسان می‌کنند لذت ببریم. قدر رحمت‌هایی که خدا به آسانی در مسیر برایمان می‌گذارد بدانیم. شاید این رحمت الهی یک شخص و همراه باشد شاید یک کار و کسب خوب شاید یک وسیله و اتفاق. قدر دان باشیم و با ادب.
